Πόσες φορές έχουμε κοιτάξει με βλέμμα περιέργειας κάποιον ανήλικο και προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιος είναι ο λόγος της οξυθυμίας του και των εγωκεντριστικών στοιχείων της προσωπικότητάς του;
Θα ήθελα να σας ζητήσω συγνώμη για την παραπλανητική επικεφαλίδα και εικόνα.
Αλήθεια, πόσοι από εσάς μπήκατε να διαβάσετε το άρθρο επειδή όντως θέλατε να βρείτε ένα κατάλληλο παιχνίδι tablet για το παιδί σας;
Σίγουρα τα video-games και τα tablet είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας και έχουν παιχνίδια ή εφαρμογές που μπορούν να βοηθήσουν για παράδειγμα στην ανάπτυξη κριτικής ικανότητας ενός παιδιού.
Στην ελληνική πραγματικότητα , που οι γονείς εργάζονται αρκετές ώρες και σε κάποιες περιπτώσεις έχουν εργασία και στο σπίτι, τα tablet είναι η σύγχρονη μέθοδος για να ασχοληθούν με κάτι τα παιδιά τους και αν μην “είναι στα πόδια τους”. Άνθρωποι είναι και οι γονείς, μετά από ένα δύσκολο ωράριο εργασίας , θέλουν τον χρόνο τους να χαλαρώσουν , να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού και να γεμίσουν μπαταρίες.
Όμως τα παιδιά έχουν ανάγκη από τους γονείς τους.
Κανένα γλυκό , κανένα video-game ή tablet, κανένας φίλος ή συγγενής δεν μπορεί να καλύψει το κενό των γονέων που είναι απόντες .
Γνωρίζω πως φαντάζει δύσκολο να γίνει στην πράξη και να ασχολείστε με τα παιδιά σας, αλλά το καλύτερο tablet, απλά θα τα μάθει να λειτουργούν μηχανικά χωρίς συναισθήματα. Η αξία της ζωής μας όμως δεν είναι στα υλικά αγαθά.
Αλήθεια πόσοι από εσάς έχετε όσα υλικά αγαθά επιθυμείτε αλλά δεν νιώθετε ευτυχισμένοι; Ο υλικός πλούτος δεν ισούται με τον πνευματικό και συναισθηματικό πλούτο.
Οι παππούδες μας μεγάλωσαν ρακένδυτοι και το μοναδικό παιχνίδι τους ήταν
πέτρες, ξύλα και φανταστικά παιχνίδια με τους φίλους και τους συγγενείς τους. Και μετά από ξεθεωτικό παιχνίδι, όλοι πήγαιναν σπίτι τους και τρώγανε σαν οικογένεια, συζητώντας για την ημέρα τους (στην καλύτερη περίπτωση, μιας και οι περισσότεροι μετά τα 6 εργάζονταν για την οικογένεια και βοηθούσαν στο σπίτι).
Καμαρώνουμε ότι εμείς είμαστε πιο σπουδασμένοι με περισσότερες ικανότητες από τους παππούδες μας , που τέλειωσαν με το ζόρι το δημοτικό… είμαστε όμως πιο ευτυχισμένοι από αυτούς;
